Ένα γράμμα προς τον Γιάννη Βαρουφάκη

Μερικές φορές αναρωτιέμαι.. Αναρωτιέμαι, γιατί υπάρχει τόση απόσταση από την πραγματικότητα και ορισμένοι άνθρωποι την απεκδύονται πλήρως. Αναρωτιέμαι, γιατί κοιτούν πάντα τους απέναντι, ενώ θα πρέπει πρώτα να κοιτούν τον καθρέφτη.

 Αλήθεια, οι οικονομολόγοι και διαχειριστές fund που μιλάνε για την Ελλάδα που τελείωσε, γιατί δεν πείθουν τους πελάτες τους να αγοράσουν στη δευτερογενή αγορά μερικά ομόλογα στο 12% της αξίας τους και να τα διαγράψουν;

Δεν είναι προφανές, ότι η έστω και μερική ελάφρυνση του χρέους θα είχε μια αξία για τα υπόλοιπα που θα κρατούσαν στα χέρια τους, αφού αυτομάτως οι οίκοι αξιολόγησης θα ήταν υποχρεωμένοι, βάσει του καταστατικού τους, να ανεβάσουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας κι επομένως, να ενεχυριάζουν οι κάτοχοι τους, τα ομόλογα αυτά,  σε μεγαλύτερη αξία για να πάρουν ρευστότητα;

Τελικά, γιατί δεν γίνεται επιτέλους λόγος για την κοινότητα της οποίας τυχαίνει να είμαι κι εγώ μέλος, αυτής δηλαδή των οικονομολόγων και τις ευθύνες που έχει αυτή έναντι των πολιτών; Μήπως, ξεχάσαμε ότι η οικονομία είναι μόνο η καταγραφή της πραγματικής ζωής των ανθρώπων;

Ως φοιτητής management, το πρώτο πράγμα που έμαθα είναι ότι ένας καλός manager, πρέπει να προσέχει είναι τον εαυτό του, αφού αυτός παίρνει τις αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές ανθρώπων. Μπορεί, συνεπώς να είναι ελαστικός στην αυτοκριτική του, αλλά αυστηρός στην κριτική προς άλλους.

Αξίζει μάλιστα, να λεχθεί ότι πολλές φορές αυτό, είναι κι ενάντια στα ίδια τα συμφέροντα του manager, αφού μπορεί η στάση του αυτή να του δώσει προσωρινά οφέλη, που λογικό είναι να επιθυμεί (μισθό, Bonus κλπ), αλλά να του στερήσει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερα, καθώς η εταιρεία ή ο οργανισμός που διαχειρίζεται να μην έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, εξαιτίας της έλλειψης ταύτισης των υπαλλήλων του οργανισμού με τη διοίκηση.

Οι άνθρωποι τρέφονται με σύμβολα, αλλά τελικά αυτό δεν είναι και τόσο παράλογο. Κανείς δεν είναι καλύτερος από κανέναν σε αυτή τη ζωή κι η αξία οφείλει να αποδεικνύεται επί του πρακτέου και όχι του ιδεατού.

Κι αν σας θυμίζει κάτι η παραπάνω διατύπωση, μπορείτε να την παραλληλίσετε και με τα πολιτικά συστήματα. Καιρός να τα πούμε λοιπόν, όπως είναι και όχι, όπως μας βολεύουν.

Στ'αφιερώνω αυτό το άρθρο Γιάννη Βαρουφάκη. Χαίρομαι τη λογική σου, μ'αρέσει η ελευθερία της σκέψης σου, αλλά ελπίζω να ακολουθήσεις και την πρόταση ενός συναδέλφου σου, που δεν έχει τις περγαμηνές σου, αλλά θα ήθελε να δει την κοινότητα που δημιούργησε το πρόβλημα παγκοσμίως, να κάνει κάτι γι'αυτό, αντί να γράφει μόνο άρθρα.

Κι αν σε αδίκησα σε αυτό το άρθρο που σε χρησιμοποίησα αυθαίρετα ως σύμβολο και όντως κάνεις, που είμαι σίγουρος γι'αυτό, συγχώρα με, αλλά προτίμησα να σε ιντριγκάρω λίγο για να ξεκουνηθούμε, μπας και αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο και γενικά στον πλανήτη που περπατάμε κάθε μέρα, καθότι όντως έχεις δίκιο, το πρόβλημα είναι συνολικό και γι'αυτό χρειάζονται νέα οικονομετρικά μοντέλα για την επίλυση του.

Στη διατύπωση με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο και το γράφω κι εγώ καιρό τώρα, στο πρακτικό κομμάτι δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς εννοείς.