Κι όμως ο τίτλος είναι αισιόδοξος..καθώς, η Ελλάδα ακόμα αντέχει.
Κανείς δεν ξέρει για πόσο, κανένας δεν είναι σίγουρος ως πότε. Η Ελλάδα- αυτή η ευλογημένη από το Θεό, χώρα - ακόμα αντέχει, αν κι οι Έλληνες βαρυγκομούν.
Η χώρα ολάκερη, αντιμετωπίζεται σαν κουρέλι προς πώληση, ως εταιρεία προς εκκαθάριση, όπως πολύ λογικά είπε ο Αντώνης Σαμαράς. Μια χώρα με τη γεωγραφική της τοποθεσία, με τα τεράστια φυσικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που για αυτά τόσος λόγος έχει γίνει, μα ακόμα δεν έχει γίνει η παραμικρή κίνηση αξιοποίησης τους.
Και ναι, οι Έλληνες βαρυγκομούν. Όχι όλοι, και σίγουρα όχι με τον ίδιο τρόπο. Αλλά, ακόμα και πλούσιος να είσαι σε αυτή τη χώρα που καθημερίνα ξυπνάει και κοιμάται με μια τρομολαγνεία, πως μπορείς να απολαύσεις τα ‘αγαθά κόποις κτώνται’, όταν η ίδια σου η ψυχολογία, ως άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να επηρρεαστεί από την συνεχή αυτή ανασφάλεια του αύριο.
Ναι, όντως, η Ελλάδα είναι η χώρα που αν έχεις λεφτά περνάς καλά. Αλλά το θέμα είναι σε ποια Ελλάδα αναφερόμαστε. Η Ελλάδα του παρελθόντος είχε σαν εργάτες Έλληνες, που αν και δεν είχαν τελείωσει το λύκειο ή το πανεπιστήμιο, είχαν μάθει να εργάζονται και να απολαμβάνουν τα λίγα που τους αντιστοιχούσαν, από αυτό που λεγόταν υπερπροϊόν της εργασίας τους.
Αν τους είδατε πουθενά εσείς αυτούς τους Έλληνες των παλαιότερων δεκαετιών, τους είδα κι εγώ. Γιατί, μπορεί το σύστημα να έπεσε, αλλά όλοι το βοήθησαν να πέσει. Όλοι τον είχαν τον Άλβανό τους, κι έπειτα τον Πακιστανό τους, τον Ινδό τους, τον Υπατιακό τους. Κι αν όχι όλοι...ΠΟΛΛΟΙ! Τόσοι που όλοι το ξέρουμε μα κανεις δε μιλάει γι’αυτο, λες και αφορά μόνο τους άλλους. Αυτούς που δεν απασχολούμε παράνομα εμείς, αλλά οι άλλοι.
Αυτοί οι άλλοι, είναι και η μόνιμη κατάρα αυτή της χώρας και των πολιτών της. Πάντα φταίνε οι άλλοι, πάντα φταίνε οι πολιτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι...οι...οι... Πότε εμείς και τα στραβά μας. Ποτέ η κακή νοοτροπία μας. Ποτέ ότι δεν του κόβουμε το χέρι με το μπαλτά του επίορκου υπαλλήλου. Ότι δεν ξεριζώνουμε το απόστημα από τη ρίζα. Άλλωστε μας βολεύει το σύστημα, όπως έχει, και τώρα το μνημόνιο μας ξεκούνησε.. άλλους λιγάκι, άλλους πολύ από το λήθαργό μας και ήρθε η συντέλεια του κόσμου!
Λες και δε μπορούσαμε να αντιδράσουμε στην εφαρμογη του! Λες κι οι Ιρλανδοί είναι καλύτεροι απο εμάς, πιο πολλοί και προπάντως με μεγαλύτερο ειδικό βάρος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μα μήπως πρέπει να θυμίσουμε σε αυτούς εκεί τους Ευρωπαίους ότι χρωστάνε την ίδια τη λέξη Ευρώπη, σε εμάς και τους χιλιοειπωμένους προγόνους μας; Μήπως πρέπει να επισημάνουμε, την αντίφαση των οικονομετρικών μοντέλων που ακολουθούν, των ίδιων μοντέλων που δείχνουν κέρδη μόνο ώς επίφαση και όχι ως πραγματικότητα; Μήπως τελικά οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι οι γενιές που έρχονται είναι υποθηκευμένες σε νούμερα, ενώ ταυτόχρονα έχουν μεγαλύτερη και γρηγορότερη πρόσβαση προς την πληροφορία;
Αν αυτό δεν είναι το εκρηκτικότερο μίγμα επερχόμενης κοινωνικής αναταραχής, τότε δεν ξέρω ποιό είναι. Να γεννιέσαι και να ξέρεις ότι χρωστας κι ότι δεν έχεις ελπίδα να προοδεύσεις, όπως ο πατέρας κι η μάνα σου ή χειρότερα, όπως ο παππους σου, που σου κληροδότησαν το σπιτάκι που ζεις μαζί τους. Κι αν μπορείς μίλα σε αυτό το παιδί των Stage. Πες του ότι είναι κοπρίτης. Πες του ότι δε θα πάρει σύνταξη 1300 ευρώ, αλλά 700.
Μη μου στεναχωριέσαι καλέ μου.. θα σου απαντήσει οτι δεν περιμένει να πάρει, γι’αυτό και σκέφτεται πως θα κλέψει το κράτος, ώστε να μην το κλέψει εκείνο πρώτο. Εκεί φτάσαμε..χρόνια τώρα, απλά τώρα έγινε ο κόμπος, βρόγχος και την πνιγει αυτή τη νέα γενιά που θέλει να έρθει, ενώ στην ουσία φεύγει. Απο την πατρίδα. Απο τη χώρα με τον ήλιο, την παραλία, το φραπεδάκι, το club, την ρωσίδα μαιτρέσσα.
Πάει σε άγνωστα μέρη, σαν τους Έλληνες του ’50, με εργασιακές ανασφάλειες του 2020.
Κι αν ακόμα διαβάζετε το άρθρο.. και δεν έχετε ξεσηκωθεί μέσα σας.. μη μου στεναχωριέστε.. δε θα ξεσηκωθείτε ποτέ. Θα .... όπως έλεγε και κάποιος Άνδρέας.
Υψηλάντης Τζούρος
